مدرسه علمیه حضرت زهرا میبد

يكى از بستگان امام صادق(ع)، به خاطر موضوعى، در غياب آن حضرت، نزد مردم از آن بزرگوار، بدگويى مى‏كرد. امام(ع) همين كه توسط شخصى، از بدگويى او با خبر شد، بدون عكس‏العمل شديد و با آرامش خاصّى برخاست، وضو گرفت و به نماز ايستاد. يكى از حاضران مى‏گويد: گمان كردم كه حضرت مى‏خواهد آن شخص را نفرين كند؛ ولى ديدم ايشان بعد از نماز، چنين دعا فرمود:
«خدايا! من حقّم را به او بخشيدم، تو از من بزرگوارتر و بخشنده‏ترى، او را به من ببخش و كيفرش نكن».
آن شخص در ادامه مى‏گويد: از آن پس مى‏ديدم كه آن حضرت همچنان وى را دعا مى‏نمود و من از آن‏همه بزرگ‏منشى و مداراى امام، شگفت‏زده شدم